Page 87 - KATALOG WYSTAWY MUZEUM DIECEZJALNEGO W ŁOMŻY

Kołomyjka Młodej Polski, m. in. Józef Mehoffer, Kazimierz Sichulski,

Władysław Jarocki i Fryderyk Pautsch. Szerokimi, szybkimi
nr inwentarzowy: MD/M/68 uderzeniami pędzla Axentowicz oddał dynamikę i atmosferę
autor/warsztat: malarz nieznany wg Teodora Axentowicza radosnej, wiejskiej zabawy. Stosując inną od francuskich
(1859–1938) impresjonistów technikę, malarz zbliżył się do osiąganego
datowanie: po 1895 r. przez nich efektu wrażeniowego zapisu rzeczywistości. Poprzez
pochodzenie: nieznane fragmentaryczne ukazanie postaci na skrajach kompozycji dał
wymiary: 80,5 x 103,5 cm Axentowicz efekt „przypadkowego kadru”, przeniesionego do
technika wykonania: olej, płótno malarstwa drugiej połowy XIX w. z fotografii. Kołomyjka została
powtórzona przez artystę kilkukrotnie w technice akwareli
opis: Obraz ma formę poziomego prostokąta. Na tle bielonej (m.in. prace w zbiorach Muzeum Narodowego we Wrocławiu
wiejskiej chałupy, do muzyki granej przez wiejską kapelę, tańczą i Muzeum Narodowego w Krakowie). Co najmniej dwie
dwie pary ubrane w stroje ludowe. Tancerz na pierwszym planie autorskie repliki kompozycji przechowywane były do 1939 r.
ubrany jest w białą koszulę spiętą brązowym paskiem, białe w prywatnych zbiorach w Warszawie (olej na płótnie) i Łodzi
spodnie i czarne buty sięgające kolan. Jego bosa partnerka ma (technika nieznana).
białą koszulę i spódnicę, brązową zapaskę i wianek z kwiatów Autor łomżyńskiej wersji Kołomyjki z pewnością ustępował
i wstążek na jasnych włosach. Para ukazana fragmentarycznie Axentowiczowi umiejętnościami malarskimi. Pozwolił sobie
w głębi po lewej stronie ma analogiczne ubiory. Na osi jednak na pewne zmiany w stosunku do oryginału. Przesunął
kompozycji, w świetle drzwi chaty, widoczni są dwaj mężczyźni nieco w prawo kadr kompozycji, pomijając w ten sposób
w żółtych kapeluszach. Jeden z nich, stojący po prawej, gra na trzecią parę tańczących, znajdującą się przy lewej krawędzi
tamburynie. Pod oknem, po prawej stronie drzwi siedzą na płótna. Dodał za to końcowy fragment ławki po prawej stronie,
długiej ławce czterej mężczyźni. Pierwszy z lewej, w ciemnym w całości malując postać czwartego, siedzącego Hucuła. Zabieg
kapeluszu, białej koszuli i czarnej kapocie gra na basie. Następny ten miał na celu zapewne „poprawienie” nieakademickiej
to skrzypek, ubrany na biało, w żółtym, słomianym kapeluszu. „fotograficznej” kompozycji, której nowatorstwo nie było
Pozostali dwaj, w ciemnych kapotach i nakryciach głowy, zrozumiałe dla kopisty. Sądząc po zgaszonej kolorystyce,
przyglądają się tańczącym parom. opartej na tonach beżów i brązów, i podkreślaniu konturów,
Omawiana kompozycja jest kopią powstałego w 1895 r. autor omawianego dzieła opierał się raczej na drukowanej
obrazu Kołomyjka autorstwa Teodora Axentowicza. Namalowany wersji obrazu (np. z „Tygodnika Ilustrowanego” z 1901 r.) niż
w 1895 r. w Paryżu, a znajdujący się obecnie w zbiorach Muzeum na oryginale Axentowicza, operującego swobodnymi plamami
Narodowego w Warszawie pierwowzór powstał pod wpływem żywego koloru.
fascynacji folklorem Huculszczyzny, jakiej uległo wielu malarzy literatura: dzieło niepublikowane.

86
MALARSTWO