Page 121 - KATALOG WYSTAWY MUZEUM DIECEZJALNEGO W ŁOMŻY
P. 121

Św. Jan Nepomucen


                     nr inwentarzowy:   MD/RZ/06
                     autor /warsztat:    nieokreślony (Polska, Mazowsze)
                     datowanie:     XVIII–XIX w.
                     pochodzenie:   nieznane
                     wymiary:       wys. 77,5 cm
                     technika wykonania:  drewno rzeźbione, z reliktami polichromii

                     opis: Święty ukazany jest w  pozycji stojącej, w  kontrapoście,
                  który nadaje jego sylwetce taneczną pozę i  kształt zbliżony
                  do spłaszczonej litery S. Prawą rękę unosi, pozbawioną dziś
                  przedramienia, lewą przyciska do lewego uda. Święty odziany
                  jest w długą sutannę zakrywającą stopy, sięgającą poły ud rokietę
                  o koronkowej borcie oraz sięgający z przodu do pasa, z tyłu zaś do
                  łydek futrzany mucet z wyłożonym kołnierzem, spięty pod szyją,
                  o połach zakończonych kutasikami, odsłaniający u góry kołnierz
                  sutanny. Zwróconą w prawą stronę i lekko uniesioną głowę Jana
                  wieńczy mitra. Twarz świętego, o  kształcie wydłużonego owalu,
                  okoloną bujnymi włosami i zarostem, cechują wysoko wysklepione
                  łuki brwi, duże oczy, długi, prosty nos oraz drobne usta.
                     Św. Jan Nepomucen należy do najpopularniejszych
                  późnobarokowych świętych katolickich regionów Europy
                  Środkowo-Wschodniej. Urodzony około roku 1350 w  Pomuku
                  (dziś  Nepomuk  w  Czechach),  około 1380  r.  przyjął  święcenia
                  kapłańskie. Został kanonikiem przy katedrze św. Wita i Wacława
                  na praskich Hradczanach, a  następnie kolegiaty św. Idziego
                  w Pradze. W 1389 r. został mianowany wikariuszem generalnym
                  arcybiskupa praskiego Jana z  Jenštejna. Gdy doszło do zatargu
                  między arcybiskupem a  królem czeskim Wacławem IV, Jan
                  Nepomucen popadł  w  niełaskę i  został uwięziony w  1393 r.,
                  a następnie zrzucony z mostu Karola do Wełtawy, w której utonął.
                  Jego ciało złożono w katedrze praskiej i szybko otoczono lokalnym
                  kultem. W 1719 r. Nepomucena beatyfikowano, a kanonizowano
                  19 marca 1729 r. Według legendy gdy w  roku beatyfikacji
                  otwarto jego grób, odnaleziono w nim nienaruszony rozkładem
                  język Jana. Zinterpretowano to jako cud potwierdzający jeden
                  z  motywów legendy świętego, który głosił, że jako spowiednik
                  królowej czeskiej Zofii Bawarskiej, niesłusznie oskarżonej przez














































           120
           RZEŹBA
   116   117   118   119   120   121   122   123   124   125   126